Tamil Brahmin kültürü, ana dilleri Tamilce olan Brahminlerin kültürüdür. Günümüzden 800 yıl kadar önce Iyer grubu mensubu Tamil Brahmini, Kumbakonam ve Thanjavur bölgelerinden Kerala eyaletinin Palakkad ve Trivandrum bölgelerine göç etmiştir. Bunlara “Kerala Iyers” denir. Bu göç ile Tamil kültürü Kerala kültürü ile karışmış ve bölgenin sosyo – kültürel yapısı derinden etkilenmiştir.
Ekteki yazıda Tamil Brahminlerinin Dil, Yemek, Giyim ve Mimari özelliklerini inceliyoruz. Serinin ikinci bölümünde Tamil Brahminlerinin düğün ve ölüm törenlerinden bahsedeceğiz.
Tamil Brahminleri kültürü 1 – Bölümler
Tamil Brahminleri iki büyük topluluğa ayrılır:
– Iyer (Smarthalar)
– Iyengar (Vaishnavit – Vishnucular).
Daha küçük boyuttaki bir diğer topluluk ise Madhva’dır (Dwaita). Bu topluluğun ana dilleri Kannada dili olmakla birlikte Tamil soyu, bağlantıları ve kökleri vardır.
Dil
Dil, bir kültürün en dışa dönük yönlerinden biridir. Tamil Brahminlerinin konuştuğu Tamilce, günümüzde standart olan Tamilceden önemli ölçüde farklılık gösterir. Brahmin Tamilcesi Sanskritleşmiştir, ayrıca çeşitli gramer farklılıkları da vardır.
Brahmin Tamilcesi önceki yüzyılların sonuna kadar konuşulan standart Tamilce niteliğindeydi. Brahmin olmayan üst kastlar bile Tamilcelerini mümkün olduğunca Brahmin Tamilcesine yakınlaştırmaktan gurur duyardı. Brahmin Tamilcesi, o dönemlerde dilin elit formu olarak görülürdü. Günümüzde Brahmin Tamilcesi işe yaramaz durumda. Sadece diasporadaki bazı yaşlılar bunu konuşuyor, birkaç nesil sonra bu dilin unutulacağı kesin.
Kerala Iyerleri tarafından konuşulan Tamilce, Tamil Nadu’daki Iyer toplumu tarafından konuşulan Tamilceden önemli ölçüde farklıdır. Kerala Tamilcesi Malayalam dilinden büyük ölçüde etkilenmiştir ama birçok kelimede klasik Tamilce telaffuzları korunmaktadır. Tonlama Malayalam dilininkine çok benzer. Yine de Kerala Iyer Tamilcesi ile Tamil Nadu Iyer Tamilcesi arasında çok daha fazla benzerlik vardır.
Yemek
Tamil Brahminlerinin yemekleri bölgeye göre değişir. Brahminler tarafından vejeteryanlığa aykırı görülen soğan gibi ürünler nadiren kullanılmakla birlikte yemekler tamamen vejetaryendir. Pirinç, temel gıda maddesidir ve Sambar, Rasam, Aviyal gibi yemekler yaygındır.
Palakkad Iyer yemekleri Kerala mutfağından çok etkilenmiştir. Olan, Kalan, Koottu-curry, Pachadi, Nezhukari, Molagootal, Puli-kuthi-upperi gibi yemekler Palakkad Iyerleri tarafından yaygın olarak tüketilir. Ayrıca yemeklerde hindistan cevizi bolca kullanılır. Palakkad Iyer yemekleri çok baharatlı değildir. Daha fazla hindistan cevizi, daha az baharat içerir, çiğ muz, jackfruit gibi şeyler daha fazla kullanılır.
Tamil Nadu Iyerlerinin Vatha-Kuzhambu, Milagu-Kuzhambu gibi yemekleri vardır. Sambar gibi yemeklerde hindistan cevizi kullanılmaz. Daha çok Tamarind (demirhindi) sosu vardır. Küçük soğanlar özellikle Sambar ve Kuzhambularda yaygın olarak kullanılır.
Olan yemeği
Hindistan cevizi sütü, Payaru/Karamani ve Kül Kabağı ile yapılır. Eskiden bir çeşit balkabağı olan Paccha-Matthan da kullanılırdı. Bu yemekte yeşil biber dışında hiçbir baharat bulunmaz.
Vathal Kuzhambu
Sambar tozuna benzer bir masala tozu ile demirhindi sosunda pişirilmiş siyah patlıcangillerden oluşan kurutulmuş sebzelerle yapılır. Brahmin olmayan versiyonları genellikle domates, büyük soğan ve hatta hindistancevizi içerir.
Giyim
Tamil Brahmin kıyafetleri nakış ve süs açısından sadedir.
Erkekler ya vücudun alt yarısı için “Veshti” ya da vücudun üst yarısı için “Angavastram” isimli sade bir beyaz kumaş giyerler.
Kadınlar ise Madisar isimli bir tür Sari giyerler.
Veshti
Bu antik geleneksel kıyafetin tam olarak ne zaman ortaya çıktığı bilinmemekle birlikte, geçmişinin MÖ 5. yüzyıla kadar uzandığı tahmin edilmektedir.
Veshti (Dhoti), Sanskrit dilindeki Dhauta kelimesinden türemiştir. Eskiden, bu giysi Kurta ve Angavastram ile birlikte giyilirdi ve saygı ve hürmet çekerdi.
Veshti, iki şekilde giyilebilir. Birincisi tüm kastlar tarafından giyilen sade ve süssüz olan tarzdır. İkinci tür ise sadece evli erkekler tarafından giyilen özel “Panchakaccham” şeklindedir. Brahminler de Veshti’yi Panchakachham şeklinde giyerler. Bu giysi beş kıvrımlıdır ve kacham tarzında sarılır. Çoğunlukla bel çevresine giyilir ve ön kısmı genişler. Hindular, bu giysiyi karnın sağ tarafına doğru kıvırır.
En yaygın Veshti tarzının bir tarafında kırmızı, diğer tarafında ise yeşil bir kenarlık bulunur. Kenarlıklar bazen altın renginde olur, ancak bu Brahmin topluluğuna özgü bir durum değildir. Bu giysiyi sarmak için 5 düğüm atılır, ancak bu da eyaletten eyalete farklılık gösterir. Veshti giymenin en popüler stillerinden biri, onu iyi oturan beyaz bir gömlek, renkli ipek gömlek, kurta veya uyumlu bir ceket ile eşleştirmektir.
Veshti, Hindistan’ın farklı eyaletlerinde farklı isimlerle anılır. Maharashtra’da Dhotar, Kerala’da Mundu, Pencap’ta Laacha olarak adlandırılır. Veshti’nin diğer isimleri arasında Mardani, Dhoti, Chaadra ve Dhuti bulunur.
Festivaller, sosyal toplantılar veya evlilik törenlerinde özellikle Veshti giyilir. Hint düğünlerinde, damat ve ailesinin erkeklerinin Veshti giymesi şarttır. Damat, Pattu Veshti, yani ipek Veshti giyer ve süslenir.
Ayrıca, neredeyse tüm politikacılar Veshti’yi resmi kıyafet olarak giyer. Yaşlılar da tapınaklarda Kavi Dhoti giyerler. Politikacılar, siyasi partilerine bağlı olarak Veshti ile kurta üzerine farklı türde ceketler giyer. Veshti ile uyumlu ayakkabılar duruma ve etkinliğe bağlı olarak Deri Chappal, Kolhapuri Chappal, Jutti veya Mojari gibi geleneksel Hint ayakkabıları olabilir.
Iyer erkekleri alına, ellere ve göğse “vibhuti” (külden yapılan boya) uygularken, Iyengarlar “naamam” kullanır.
Madisar
Madisar isimli Sari ve bağlama stilinin geçmişi MÖ 2. yüzyıl ile MS 1. yüzyıl arasındaki döneme kadar uzanır. Erkeklerin kullandığı Dhoti tarzı gibi sarinin bir bölümü bacakların arasından geçirilir. Tamil Brahmin kadınları evlendikten sonra bu stili kullanmak zorundadır.
Günümüzde Madisar günlük giyim olarak hiç giyilmez, ancak belirli bayramlarda ve dini törenlerde Madisar giyilir. Madisar giymek için dokuz metrelik bir sari kumaşı gerekir, ancak günümüzün modern giyim tarzında 6 metre yeterlidir. Hem Iyer hem de Iyengar Brahminleri, düğün töreni, Seemantham (ilk hamilelik için yapılan dini tören), tüm dini törenler, Puja ve ölüm törenleri gibi törenlerde ve dini etkinliklerde Madisar giymek zorundadır.
Iyerler ve Iyengarlar Madisarları farklı şekilde giyerler. Iyerler pallu’yu (omuzun üzerine gelen sari katmanı) sağ omuzlarına sararken, Iyengarlar sol omuzlarına sararlar. Geleneksel olarak, bir kadının giydiği ilk Madisar bordo veya kırmızı renkte olmalıdır, ancak günümüzde buna uyulmamaktadır.
Madisarlar ipek, pamuk, pamuk-ipek karışımı, polyester-pamuk karışımı vb. gibi çeşitli malzemelerden üretilir. Madisarlar genellikle iki renklidir, sadece kırmızı ve altın rengi kullanılır. Bu renklerin biri gövdede diğeri kenarlıkta ve pallu’dadır. Gövde genellikle düzdür ya da çok basit bir işlemeye sahiptir.
Gujaratlı tüccarların 17. yüzyıldaki etkisi ile bölgeye Sungudi Madisar isimli bir tarz gelmiştir. Bu tarzda kenarlık tipik bir Güney Hindistan bordürüdür, sarinin geri kalanında ise Gujarati etkileri vardır. Bazı sariler Bandhani işini andırır.
Mimari
Brahminler geleneksel olarak Aghraharamlarda yaşarlar. Bunlar, sadece Brahminler tarafından kullanılan bir dizi evdir ve genellikle tapınakların yakınında kurulmuştur.
Aghraharamlar eski dönemlerde kast temelli sınırlamalarla bağlantılıydı. Aghraharamlara giriş konusunda çeşitli kısıtlamalar getirilmişti. Hatta 1950’lerde Brahmin ve Dalit olmayan toplulukların ana caddeye ayak basmalarına ve birçok binaya ön kapıdan girmelerine izin verilmiyordu. 1947’deki Tapınağa Giriş Yasası, tüm kastların Aghraharamdaki Vishnu ve Shiva tapınaklarına gitmeye yasal hakkı olduğunu belirledi, ancak pratikte bu uygulanmadı. Bağımsızlık sonrası dönemde bile Thanjavur’daki tapınaklar üzerindeki eski kısıtlamalar bir süre devam etti.
Palakkad Aghraharamları
Evin merkezde olduğu büyük bir avluya sahip olan Nambudhiri ve Chettinad evlerinin aksine, Aghraharam evleri doğrusal bir düzene sahiptir. Palakkad Aghraharam evleri daha iyi çatılara sahiptir ve iki katlıdır. Daha küçük arazi kaplar.
Kullanılan yapı malzemeleri ve binanın büyüklüğü, sakinlerinin ekonomik durumunu yansıtır. Palakkad Bölgesi‘ndeki Kalpati Aghraharamları çok daha büyük ve süslüdür. Tapınaklarda çalışan Brahmin göçmenlerin aksine, Kalpathi’deki Brahmin yerleşimciler ticaretle uğraşıyordu. Ticari faaliyetler bu yerleşimcilerin ekonomik profilini güçlendirmiş ve bu durum mimariye de yansımıştır.
Thiruvanantapuram Aghraharamları
Thiruvananthapuram’daki Aghraharamlar genellikle daha küçük ölçeklidir. Brahminlerin en saygıdeğer alim sınıfı ‘muzhumana’ olarak bilinen ve daha geniş Aghraharamlarda yaşarken, sıradan tapınak çalışanları ‘aramana’ ve ‘mukkalmama’ tipi evlerde oturur. Hiyerarşinin en altındakiler, topluluğun kendi içinde hizmet işleri yapanlardır. Bunlar, Aghraharam tiplerinin en küçüğü olan ‘kalmana‘da yaşarlar, evlerinin yapısı daha düşük sosyal konumlarını yansıtır.
